Αναγνώστρια μοιράζεται μαζί μας την ερωτική ιστορία της
Δεν ήμουν ποτέ το κορίτσι που μπλέκει με φίλους.
Ο Νίκος ήταν στην παρέα μας χρόνια… Ήρεμος, ευγενικός, ο τύπος που σου φτιάχνει καφέ χωρίς να στο ζητήσει. Ήταν πάντα εκεί, αλλά ποτέ… εκεί.
Ώσπου κανονίσαμε όλοι μαζί διακοπές στην Πάρο, και –όπως συμβαίνει συχνά– κάποιοι ακύρωσαν τελευταία στιγμή.
Και κάπως έτσι, μείναμε μόνοι μας στο ίδιο Airbnb. Δύο υπνοδωμάτια, αλλά τελικά κοιμόμασταν αργά, μιλούσαμε στην κουζίνα μέχρι να φέξει. Εκείνο το βράδυ, με τη μουσική χαμηλά και το κρασί να ζαλίζει τις λέξεις, μου είπε κάτι που δεν περίμενα:
«Σε κοιτάζω διαφορετικά εδώ και καιρό. Αλλά ποτέ δεν ήθελα να στο χαλάσω».
Δεν του απάντησα. Μόνο τον φίλησα.
Εκείνη τη νύχτα δεν κοιμηθήκαμε χώρια και δεν ξαναμιλήσαμε σαν «φίλοι» ποτέ. Ίσως να ήταν απλώς η στιγμή, ή το νησί. Ίσως και κάτι πολύ περισσότερο.
Σήμερα, ένα μήνα μετά, κάθε φορά που ανοίγω τα μάτια μου και τον βλέπω δίπλα μου, σκέφτομαι πως τελικά οι ωραιότερες ιστορίες δεν γράφονται με εντυπωσιακές αρχές.
Γράφονται σιωπηλά, ανάμεσα σε δύο ανθρώπους που κάποτε νόμιζαν ότι ήταν απλώς φίλοι.
Loading ... 